و تو ...

شبی به آرمان هایم می اندیشیدم.

چرایی بازماندن از آنها را که دنبال کردم؛ سرانجامی جز دریای ژرف نگاهت نیافتم.

گرانش چشمانت، پروانه ی دلم را به زنجیر کشیده ست.

نهِ نهِ نود و نه

رند بودن خوبه. رند که باشی تکلیف خودت رو میدونی. بقیه هم تکلیف خودشون رو با تو می دونن. کلا میدونی با خودت و دیگران چند چندی.

برای همین سعی می کنم خودم باشم. در رند ترین حالت ممکن. بدون اضافات و زوائد.

اما بعضی وقتها، بعضی رند بودنها ، به درد هیچی نمی خوره. نه چیزی به آدم اضافه می کنه و نه کم.

حالا مثلا روز تولدت فلان ماه و فلان روز باشه. وقتی از سر و هیکلت چیزی به نام خرد و شعور استشمام نشه فایده ای نداره.

به جای خرج کمی اندیشه که بشینیم خودمون رو رند کنیم، کلی پول خرج می کنیم که چیزای دیگه رو رند کنیم.

راست گفتن اندیشیدن سخته، وگرنه طالب زیاد داشت.

قزوینلند

پنجاه ایالت چسبیدن به هم و شدن ابرقدرت !

یک ایالت، هزاران کیلومتر دورتر افتاده ( یه جایی مثل قزوین خودمون!) و مثل بچه ی ناخلف و سر راهی، هی سر و صدا و دعوا راه می ندازه!

هرچی هم تو سری می خوره بازم انگار نه انگار؛ از بس سرتقه.

الانم که رئیس جدید اومده، اونجاش عروسیه!!!

ظاهرا از اینکه شل کنه و لذتشو ببره، بیشتر خوشحال میشه.

امیدوارم این بچه زودتر بزرگ بشه و برای خودش مردی بشه که دیگه کسی بهش زور نگه.

بلند بگو آمین

برف پاییزی

امروز دوم آذر نود و نه، اولین برف پاییزی رو توی قرنطینه شاهد بودیم.

کارمندهای دولت بصورت یک سوم میرن سر کار و من هم دو روز در هفته می رم اداره

یکی از سخت ترین کارها، موندن تو خونه و اطاعت اوامر رییس غیر هم جنسته

ما مردها هر چقدر هم بد، هر چقدر هم بیراه، راحت تر با هم کنار میایم.

ولی خدا نکنه یه دقیقه تو خونه بیکار ببیننت! از در و دیوار، کار برات درست می کنن. خخخخخ

این هم بماند یادگار

دنیای مجازی خوشمزه

چه روزگاری بود...

وایبر که اومد فاتحه خوند به همه چیز

الانم که تلگرام و اینستاگرام

هرچند باعث شد که جمال خیلی از دوستان رو ببینیم، اما باعث فروپاشی خانواده وبلاگ نویس ها شد.

من اون خونواده رو دوست می داشتم.

کاش می شد اون خونواده رو یه جورایی دوباره جمع و جورش کرد.

براتون لبخند کشیده و ذوق از ته دل آرزومندم.