نهِ نهِ نود و نه

رند بودن خوبه. رند که باشی تکلیف خودت رو میدونی. بقیه هم تکلیف خودشون رو با تو می دونن. کلا میدونی با خودت و دیگران چند چندی.

برای همین سعی می کنم خودم باشم. در رند ترین حالت ممکن. بدون اضافات و زوائد.

اما بعضی وقتها، بعضی رند بودنها ، به درد هیچی نمی خوره. نه چیزی به آدم اضافه می کنه و نه کم.

حالا مثلا روز تولدت فلان ماه و فلان روز باشه. وقتی از سر و هیکلت چیزی به نام خرد و شعور استشمام نشه فایده ای نداره.

به جای خرج کمی اندیشه که بشینیم خودمون رو رند کنیم، کلی پول خرج می کنیم که چیزای دیگه رو رند کنیم.

راست گفتن اندیشیدن سخته، وگرنه طالب زیاد داشت.

دنیای مجازی خوشمزه

چه روزگاری بود...

وایبر که اومد فاتحه خوند به همه چیز

الانم که تلگرام و اینستاگرام

هرچند باعث شد که جمال خیلی از دوستان رو ببینیم، اما باعث فروپاشی خانواده وبلاگ نویس ها شد.

من اون خونواده رو دوست می داشتم.

کاش می شد اون خونواده رو یه جورایی دوباره جمع و جورش کرد.

براتون لبخند کشیده و ذوق از ته دل آرزومندم.

ظرفیت

هر ظرفی یه گنجایشی داره

اینکه چقدرش پر باشه و چقدرش خالی ، یا اینکه همیشه لبریز باشه یا همیشه خالی ، دست خود آدمه

شاگردی که سر کلاس نمی شینه ، سر کلاس چرت می زنه یا تو مباحث کلاس شرکت نمی کنه ، نباید انتظار بیست داشته باشه .

انتظاراتمون رو با گنجایشمون تنظیم کنیم .

حق بدهیم

هیچ ﺁﺩﻣﯽ ﯾﮏ ﺷﺒﻪ ﺗﻐﯿﯿﺮ ﻧﻤﯽﮐﻨﺪ

ﻫﯿﭻ ﺁﺩﻣﯽ ﯾﮏ ﺷﺒﻪ ﺗﺼﻤﯿﻤﺎﺕ ﺑﺰﺭﮒ ﻧﻤﯽﮔﯿﺮﺩ ...

ﺁﺩﻣﯽ ﮐﻪ ﯾﮏﺭﻭﺯ ﺑﯽﺧﺒﺮ ﻧﺎﮔﻬﺎﻥ ﭼﻤﺪﺍﻥ ﻭﺭ ﻣﯽﺩﺍﺭﺩ ﻭ ﻣﯽﺭﻭﺩ , ﺷﮏ ﻧﮑﻨﯿﺪ ﺧﯿﻠﯽ ﻗﺒﻞﺗﺮ ﺍﺯ ﺁﻥ ﺭﻓﺘﻪﺍﺳﺖ ...

ﺁﺩﻣﯽ ﮐﻪ ﯾﮏﺭﻭﺯ ﻓﺮﯾﺎﺩ ﻣﯽﺯﻧﺪ ﮐﻪ " ﺧﺴﺘﻪﺍﻡ " ﺷﮏ ﻧﮑﻨﯿﺪ ﮐﻪ ﻣﺪﺕﻫﺎ ﻗﺒﻞ ﺍﺯ ﺁﻥ ﻣﻨﺘﻈﺮِ ﺷﻨﯿﺪﻥِ ﯾﮏ ﺧﺴﺘﻪ ﻧﺒﺎﺷﯿﺪِ ﺳﺎﺩﻩ ﺑﻮﺩﻩﺍﺳﺖ ...

ﺁﺩﻣﯽ ﮐﻪ ﻧﺎﻏﺎﻓﻞ ﻣﯽﺯﻧﺪ ﺯﯾﺮ ﮔﺮﯾﻪ , ﻣﻄﻤﺌﻦ ﺑﺎﺷﯿﺪ ﮐﻪ ﺍﺯ ﻣﺪﺕﻫﺎ ﻗﺒﻞ ﯾﮏ ﺑﻐﺾِ ﺳﻨﮕﯿﻦ ﺭﺍ ﺑﺎ ﺧﻮﺩ ﺑﻪ ﺍﯾﻦﻃﺮﻑ ﻭ ﺁﻥﻃﺮﻑ ﻣﯽﺑﺮﺩﻩ ...

ﺁﺩﻣﯽ ﮐﻪ ﺑﺎ ﺗﻤﺎﻡ ﻭﺟﻮﺩ ﻣﯽﺁﯾﺪ ﻭ ﻣﯽﮔﻮﯾﺪ ﺩﻭﺳﺘﺖ ﺩﺍﺭﻡ ... ﻗﺒﻞ ﺍﺯ ﮔﻔﺘﻦِ ﺍﯾﻦ ﺟﻤﻠﻪ ﺷﺐﻫﺎﯼ ﺯﯾﺎﺩﯼ ﺭﺍ ﻧﺨﻮﺍﺑﯿﺪﻩ ﻭ ﺭﻭﯾﺎﺑﺎﻓﯽ ﮐﺮﺩﻩﺍﺳﺖ ...

ﻧﻪ ﺭﻓﺘﻦ ﺁﺩﻡﻫﺎ ﺭﺍ ﻗﻀﺎﻭﺕ ﮐﻨﯿﻢ ... ﻧﻪ ﺁﻣﺪﻥﺷﺎﻥ ﺭﺍ ...

ﻓﻘﻂ ﺗﺎ ﺟﺎﯾﯽ ﮐﻪ ﺭﺍﻩ ﺩﺍﺭﺩ ﺣﻖ ﺑﺪﻫﻴﻢ .

ﻛﻴﻮﻣﺮﺙ ﻣﺮﺯﺑﺎﻥ

بد جنس می شویم

نمی دونم چرا نمی تونم بد جنس باشم ، هیچوقت نتونستم کار ناشایستی رو که اطرافیانم نسبت من انجام دادن رو تلافی کنم ! نه اینکه موقعیتش نباشه ها ! یا تصمیم نداشته باشم که تلافی کنم سرشون ، ولی لحظه ی آخر نمی دونم چرا فقط صدای درونم رو می شنوم که می گه بی خیالش شو ! و من هم حرف گوش کنم و ...

بگذریم

آدما خیلی زود شرطی می شن و به راحتی آب خوردن قوانین ساده ی زندگی و اجتماعی و ریاضی و ... رو با شرطی شدن نادیده می گیرن و من هم البته آدمم و مستثنی نیستم از این شرطی شدنها

سر یک قضیه ای دارم شرطی می شم  !!! بدجنس می شم !!! به جای اینکه خوب باشم و خوب بمونم و خوبی بخوام ، خدا خدا می کنم یه مشکلی پیش بیاد و ...

واقعا که ! دارم از خودم نا امید می شم . دعا بفرمایید

" دوستت دارم " ها

پلنگها حیوانات جالبی هستند . بر خلاف شیرها که گروهی زندگی می کنند و رفتارهای اجتماعی دارند ، پلنگها دوست دارن تنها باشن و فقط تو فصل زاد و ولد می تونن یه پلنگ دیگه ، اون هم از جنس مخالفشون رو برای ساعاتی تحمل کنن !

شیرها اما با هم هستند . با هم شکار می کنند و کلا خونوادگی دور هم هستد . اونها تاب تحمل یه شیر دیگه غیر از خونواده ی خودشون رو ندارن و قوانین اجتماعی جالبی برای پذیرش یک بیگانه تو اجتماعشون وجود داره

اما بعضی پرندگان و ماهی ها و یا حتی چهارپایان علف خوار دوست دارن گروهی زندگی کنن و هرچه این گروه بزرگتر باشه بهتره . چون خطر خورده شدن توسط حیوانات بزرگتر رو کاهش میده و این یعنی زندگی طولانی تر و بقای بیشتر

پلنگ به هم نوعش می گه دوستت دارم اما به خاطر غریزه و اون هم برای چند ساعت محدود

شیربه همنوعش می گه دوستت دارم اون هم برای شکار راحت تر و حفظ بهتر قلمرو

بوفالو هم به هم نوعش می گه دوستت دارم به خاطر اینکه زنده بمونه و احتمال گرفتار شدن تو چنگال یک درنده به حداقل برسه

ما آدمها چطوری همدیگه رو دوست داریم ؟

برای غریزه ، زندگی راحت تر و طولانی تر و ...

مسلما هر دلیلی که باعث پیوند دو انسان با هم بشه می تونه یک نوع " دوستت دارم " باشه اما این وسط هیچوقت این جمله به زبون نمیاد .

اون " دوستت دارم " هایی که به زبون میاریم خیلی خاصند . یعنی یه چیز خاصی هست که ما رو به بیان " دوستت دارم " وا می داره و باعث می شه هر " دوستت دارم " ی یک معنی خاص برای خودش داشته باشه

" دوستت دارم "  های از روی غریضه با یه همخوابگی تموم می شن

" دوستت دارم " هایی که کاری هستند بعد از انجام شدن کار و گذشتن اون خر معروف از پل ! تموم می شن

" دوستت دارم "  هایی که برای نون هست ، بعد از پر شدن شکم تموم می شن

" دوستت دارم "  هایی که به هر ترتیبی به یه نیازی پاسگو هست بعد از برطرف شدن نیازمون تموم میشه

اما اون " دوستت دارم " ی  با ارزش هست که از سر نیاز نیست . تموم شدنی نیست . فراموش شدنی هم نیست . این " دوستت دارم " ها رو قدر بدونیم . اون فردی که به ما نیازی نداره و این جمله رو می گه رو باید بذاری روی جفت چشمات و حلوا حلواش کنی .

حیف که خیلی دیر اونها رو می شناسیمشون . خیلی دیر ...